Τρύπα του Βοριά

21-2-2016

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον απο αρχαιολογικής πλευράς, παρουσιάζει το σπήλαιο της “Τρύπας του Βοριά” το οποίο εξερευνήθηκε από την Ιταλική σπηλαιολογική ομάδα “SPARVIERE” υπο την καθοδήγηση του αρχαιολόγου Γιώργου Σταματάκου γύρω στις αρχές του 90'.

Η ονομασία η οποία αποδώθηκε από τους ντόπιους, δεν ειναι τυχαία. Για να διεισδύσει κανείς στο εσωτερικό και να θαυμάσει τις σπάνιες ομορφιές του, χρειάζεται να υποβάλει το σώμα του σε μια μικρή δοκιμασία. Να περάσει από μια τρύπα 35x40 εκ.

Όσο για το “βοριάς”, το βουητό του είναι η πρώτη εμπειρία που εισπράττει ο επίδοξος επισκέπτης όταν πλησιάζει στο στόμιο του σπηλαίου.

Διασχίζοντας την πεδιάδα των Μολάων και προχωρώντας, φτάνουμε στο χωριό Μεταμόρφωση. Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε νότια προς τη Συκιά και 2 χιλιόμετρα πιο κάτω, συναντάμε μια φυσική καταβόθρα. Ανηφορίζουμε 100 μέτρα ανατολικά και σταθμεύουμε στο τέλος του μικρού χωματόδρομου. Ξεκινάμε για μια πορεία 400 μέτρων,διασχίζοντας τη θαμνώδη περιοχή με το τοπωνύμιο “Ζουμπούλη”.

Το βάθος του βαράθρου είναι 48 μέτρα. Από κει μια στοά κατηφορίζει δυτικά προς την πεδιάδα του Ασωπού. Έχει μήκος 350 μέτρα και βρίσκεται 132 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Η ανατολική στοά προς τον Πάρνωνα ανηφορίζει αρχικά και στη συνέχεια κατηφορίζει σε μήκος 300 μέτρων, ενώ βρίσκεται στα -81 μέτρα.

Η σάλα έχει πλήθος σταλακτίτες, άλλους σε μεγάλες κολώνες, άλλους σε συστάδες με τους κρυστάλλους στην κορυφή να λαμποκοπούν σε κάθε επαφή με το φως του σπηλαιολόγου. Σταλαγμιτικοί σχηματισμοί όπως κουρτίνες, ενώ κάποιοι θα μπορουσαν να χαρακτηριστούν ως “χαυλιόδοντες”, “κίτρινοι καταρράκτες”, η άλλοι σε διάταξη που θυμιζουν βροχή με λευκά η κόκκινα χρωματα που αποκτούν από τα οξείδια σιδήρου, βρίσκονται διάσπαρτοι σε ολη την έκταση του σπηλαίου. Ένα φαινόμενο που συναντάται είναι η διάβρωση των σταλαγμιτικών σχηματισμών από την έντονη σταγονορροή, η οποία δημιουργεί “κούπες” νερού και “αυγα”.
Άλλοι πάλι χιλιάδες βελονοειδείς μικροί σταλακτίτες (ελικτίτες) σχηματίζουν σπάνιους “κάκτους”, ενώ παρατηρούμε κι ένα βελούδινο στρώμα που έχει έντονη ομοιότητα με την πάχνη.

Καθώς προχωράμε ακόμα περισσότερο, συναντάμε το αποκορύφωμα: Μια υπέροχη λίμνη -το “κρεσέντο” πριν το τέλος – όπου οι αλλαγές στη στάθμη του νερού, έχουν δημιουργήσει σχηματισμούς σαν νούφαρα και κοράλλια με λευκό σταλακτιτικό υλικο.
Φύσης έργα, που σε πολλές περιπτώσεις θυμίζουν έργα του Giger!

Η παραμονή μας στο σπήλαιο διήρκησε γύρω στο 24ωρο, όντας χωρισμενοι σε δύο ομαδες που μπήκαν με διαφορά 8 περίπου ωρών, κανοντας την επισκεψη μας σε αυτο μια αξέχαστη, διαφορετική εμπειρία...

...

More photos...

...